Kopje onder bij de dierenambulance
Een kat onder de motorkap, gedumpte poesjes en een verdwaalde pauw. Medewerkers van de Dierenambulance komen van alles tegen als ze aan het werk zijn. Ed Helsloot (69) kan erover meepraten. Hij moet soms echt slimme oplossingen bedenken om dieren te redden.
Toen Ed stopte met zijn werk als machinist bij de Nederlands Spoorwegen zocht hij bezigheden voor overdag. Zijn dochter attendeerde hem op vacatures bij de Dierenambulance. Die is er om dieren in nood te helpen. Dat kan gaan om gewonde, zieke en gevonden wilde en gezelschapsdieren. De organisatie, die bestaat op basis van donaties, beschikt over een meldkamer, een hospitaal en acht ambulances.
Meldingen
Ed werd eerst ingewerkt. Daarna begon hij als ambulancerijder, voorzien van een mobiel met meldapp en de nodige vangmiddelen voor dieren. De planningscollega’s verdelen de dagen in drie tijdsblokken. Ed koos voor een vaste dienst: iedere dinsdag van 10.30 uur tot 19.30 uur.
Hij begint met het ophalen van de ambulance en geeft de meldkamer door welke auto hij meeneemt. Vervolgens kijkt hij op de app in de mobiele telefoon welke meldingen er binnen zijn en bepaalt waar hij eerst naartoe gaat.
‘Een doodgereden dier kan niet meer gered worden, maar een dier dat vastzit in een klem nog wel. Dat gaat voor’, aldus Ed. ‘De grootste drukte is in de maanden van de jonge vogels, van maart tot augustus.’
Oplossing
Per situatie geldt hetzelfde protocol. Ed licht toe: ‘Eerst goed kijken wat het dier doet en of dat normaal gedrag is of niet. Pas daarna kan je een oplossing bedenken. Zo had ik onlangs een melding over een zwaan die te ver van het water af rondliep in een parkje. Ik keek ter plekke hoe hij zich gedroeg en hij leek goed benaderbaar. Daardoor was de oplossing relatief eenvoudig: ik dreef hem een beetje op naar wat bosjes waar ik hem zelf goed kon oppakken. Met onze ‘zwanentas’ kon ik hem in de sloot terugzetten. Altijd mooi om dan weer te zien wat dat met een dier doet. In de app vermeld ik als afronding wat er met het dier gebeurd is. Zo is het voor alle collega’s duidelijk wat er per melding gebeurt en hoe het afgehandeld is.’
‘Omdat je dit werk alleen doet, heb je creativiteit nodig bij het vinden van oplossingen. Bijvoorbeeld bij een kauw die vastzat in de pijp van een open haard. Daarvoor bedacht ik dat ik de klep zou moeten demonteren om ruimte te creëren voor de vogel om eruit te kunnen. Door rustig nog eens te kijken, zag ik dat als de klep wat schuin zou staan ik er nog nèt met mijn hand achter zou kunnen. Zo kon ik de kauw toch pakken en buiten vrij laten.’
‘De betrokkenheid van mensen bij dieren'
Eendjes
Al die inventiviteit levert soms ook gekke situaties op. Zo is Ed een keer aan de slag geweest bij een vaart in Delft om een kluwen van tien jonge eendjes te vangen, waarvan de moeder doodgereden was op straat.
‘Vanaf de kant probeerde ik ze met het schepnet naar een inham onder het eerste bruggetje te drijven. Omdat er ook een grote wilgenboom met overhangende takken langs de kant stond, moest ik nogal vooroverbuigen. Het leek te lukken om ze naar de inham te krijgen. Ik had ze bijna zover en boog nog een stukje verder over de takken heen en toen …. ging ik zelf compleet kopje onder! Ben lopend door het water de eendjes gaan pakken met het net. Stinkend van de modder leverde ik ze af bij de vogelopvang. En ben meteen naar huis gegaan voor droge kleren.’
Mooi
Het mooie van dit vrijwilligerswerk? Daar hoeft Ed niet lang over na te denken: ‘De betrokkenheid van mensen bij dieren. Een gewond dier brengt het mooiste van mensen naar boven. Dat maakt dat ik melders altijd aanbied erbij te zijn als het dier weer vrijgelaten wordt.’
En natuurlijk brengt dit werk ook lastige momenten. Bijvoorbeeld als de aanblik van een zwaargewond dier emoties oproept, maar het moment toch een snel besluit van je vraagt.
‘Bovenal is het prachtig werk waarin je het verschil kunt maken voor een dier. De organisatie zorgt voor de nodige voorzieningen, cursussen, begeleiding èn ontspannend contact met andere vrijwilligers. Zelf ga ik binnenkort de uitdaging aan om in een cursus te leren omgaan met agressieve honden. De maandelijkse vrijwilligers borrel vind ik altijd gezellig.’
De dierenambulance werkt in Zoetermeer, Den Haag, Rijswijk en Pijnacker-Nootdorp. Vrijwilligers zijn nog nodig. Op de website is veel informatie te vinden: www.dierenambulancedenhaag.nl
Stagiaire wordt vrijwilligster
Stagiaire wordt vrijwilligster Leah Bink (15) vond haar maatschappelijke stage in een wijkcentrum zo leuk dat ze na afloop niet wegging, maar er vrijwilligerswerk bleef doen. Iedere week helpt ze bij het serveren van maaltijden aan wijkbewoners. Op middelbare scholen wordt van leerlingen verwacht dat ze een maatschappelijke stage lopen voor een bepaald aantal uren. Zij zoeken zelf de locatie. Leah ging op zoek naar een mogelijkheid voor haar maatschappelijke stage en klopte hiervoor aan bij haar oma. Die deed vrijwilligerswerk in een wijkcentrum bij het project Eten en Ontmoeten. De organisator nodigde haar uit om langs te komen en zo kon Leah daarna aan de slag.‘’ De eerste keer was echt spannend, maar het hielp natuurlijk dat mijn oma daar ook was,’ vertelt Leah. ‘Ik werd met open armen ontvangen en er werd goed uitgelegd wat ik moest doen.’FamilieZo begon Leah in september vorig jaar aan haar verplichte stageperiode van twintig uur.‘Ik vind het leuk om te doen en het is gezellig,’ vertelt ze. Daarom is ze al maanden lang iedere woensdagavond aanwezig; ze is een goede kracht in het team van zes personen: ‘Iedereen voelt als familie daar. We kunnen het goed met elkaar vinden.’VersterkingLeah begint om half vier ’s middags met het klaar zetten van de tafels en stoelen en het dekken van de tafels.‘Dat is best nog wel een klus,’ zegt ze eerlijk. Daarom was ze blij toen een aantal maanden geleden werd aangekondigd dat er nog twee meisjes hun maatschappelijke stage bij het wijkcentrum kwamen lopen.‘Dat was eerst even stressen, want na het voorstellen kreeg ik te horen dat ik de leiding kreeg over die twee en toen moest ik ineens alles zelf regelen. Ik heb uitgelegd hoe ze de tafels moesten dekken en zo en dat ging goed. De eerste paar keren voelde het wat ongemakkelijk, maar daarna ging het vanzelf. Volgens mij vonden ze het wel leuk en we hebben veel lol gehad.’Leah hoopt dan ook dat er vaker stagiaires zullen komen, zodat ze met leeftijdgenoten kan werken. Skip Carousel Vorige12Volgende All active requests ''de eerste keer vond ik het spannend'' TakenHaar taken zijn meer dan alleen tafels klaarzetten en dekken. Leah serveert maaltijden, helpt achter de bar, schept soms het eten op, haalt daarna de vuile borden, bestek en glazen weer op, stofzuigt, dweilt en droogt af.‘Meestal zijn we rond half acht klaar. Als het hele team aanwezig is, verloopt alles heel soepel.’Van te voren wordt een planning gemaakt en de rollen verdeeld. Het werk achter de bar vindt ze het leukste deel: ‘Mensen vertellen hun verhaal en vragen hoe mijn dag is geweest, terwijl ik hun drankje pak. Bij verschillende vaste gasten weet ik al wat ze drinken voor ze het vragen.’EtenAls de gasten zitten te eten, doet het team dit ook.‘In het begin schoven we aan waar nog plaats was, maar nu eten we apart, omdat niet iedereen het fijn vindt als we er midden in een verhaal bij komen zitten. Ik vind dat niet erg. Als mijn oma er is, klets ik gezellig met haar.’HaarnetjeHoewel Leah alleen maar positief is over haar vrijwilligerswerk, is er toch een negatief puntje. Een schort dragen hoort erbij, maar het verplichte haarnetje vindt ze niets. ‘Mijn haar doe ik dan in een knot zodat het erin past, maar dat netje jeukt en ziet er niet uit.’Leah zit op het VWO en wil na haar opleiding de zorg in. Met dit vrijwilligerswerk doet ze ervaring op en ze hoopt het nog lang te blijven doen.
Lees het verhaal